Sinead O’Connor rođena je 8.decembra 1966. u prestonici Irske – Dablinu. Muzičku karijeru započela je nakon što je otkrio Paul Byrne, bubnjar popularnog irskog benda Tua Nua sa kojima je objavila pesmu Take My Hand. Poznata je kao jedna od najkontroverznijih ličnosti u muzičkom svetu koja je u javnosti, u više navrata, iznosila često protivrečne stavove u vezi sa religijom, politikom, feminizmom, zlostavljanjem dece i sl. Njen originalan muzički izraz dopunjuje i karakterističan izgled – obrijana glava i široka odeća, čime je iskazala svoj bunt protiv nametnutih društvenih normi patrijarhalnog društva.
Detinjstvo i tinejdžerske godine obeležili su joj razvod roditelja, zlostavljanje majke, kao i česti prelasci iz jedne škole u drugu zbog problematičnog ponašanja. Tokom jednog gostovanja u Oprah Winfrey Show-u kao razloge svog kontroverznog ponašanja navela je zlostavljanje u detinjstvu, kao i psihičku bolest – bipolarno-afektivni poremećaj sa kojim se već godinama bori.
Buran privatni život svakako je obeležio, a možda na neki način i odredio stvaralaštvo Sinead O’Connor. Teško detinjstvo i doba adolescencije, problematični porodični odnosi, nestabilne i često kratkotrajne ljubavne veze, 4 braka, kao i dugogodišnja borba sa bipolarnim poremećajem svakako zvuči kao previše stvari sa kojima jedna osoba može da se izbori tokom svog života pa nije ni čudo što je Sinead pokušala samoubistvo u martu 1999. godine, u vreme kada je vodila žestoku bitku za starateljstvo nad kćerkom Roisin (pored nje, Sinead ima još troje dece, a odnedavno je i baka). Ipak, i pored svih nedaća i poteškoća sa kojima se susretala tokom života, Sinead O’Connor ostvarila je veliki uspeh kao muzičar i tekstopisac, možda na neki način i tražeći beg, izlaz ili spas, nazovimo to kako god, baš kroz muziku i muzičko stvaralaštvo.
Prvi album Sinead O’Connor The Lion and the Cobra, koji je izdala 1987, muzički kritičari su izuzetno dobro prihvatili, što zbog njenog moćnog i izražajnog glasa, što zbog kompleksnosti i slojevitosti samih tekstova, a pesme same po sebi nisu bile komercijalne prirode. Iako se sa ovog albuma nisu izdvojili neki veći hitovi, album je prodat u preko 500 000 primeraka. Međunarodnu slavu O’Connor stekla je tek objavom svog drugog albuma I Do Not Want What I Haven’t Got (1990) na kojem se nalazi i njena najpoznatija pesma, obrada Nothing Compares to You, koju je prvobitno snimio bend The Family, a posle njih i Prince. Zahvaljujući tom albumu Sinead je pobrala mnogobrojne nominacije (4 Grammy nominacije: za najbolji album, najbolju pesmu, najbolji ženski vokal i najbolji album alternativne muzike), osvojila je i MTV nagradu za spot godine, a časopis Rolling Stone ju je 1991. proglasio umetnikom godine. Iako je osvojila Grammy za Najbolji album alternativne muzike odbila je da prisustvuje ceremoniji dodele nagrada u znak protesta protiv komercijalizacije Grammy nagrada. Usledili su albumi Am I Not Your Girl? (1992) i Universal Mother (1994), ali nijedan nije zasenio uspeh drugog albuma. Zbog šokantnog i kontroverznog ponašanja, kao i burnog privatnog života, njena muzika je, makar privremeno, pala u senu. Kao najkontroverzniji događaj u karijeri Sinead O’Connor navodi se njeno ponašanje tokom gostovanja uživo u emisiji Saturday Night Live 1992. godine kada je pocepala sliku pape Ivana Pavla II, time izražavajući svoj negativan stav prema katoličkoj crkvi.
https://www.youtube.com/watch?v=dq2K4jHs92A
Bez obzira na sve kontroverzne detalje iz njene karijere i njenog života, Sinead O’Connor dostigla je svetsku slavu baveći se muzikom i tokom svoje karijere izdala je 10 albuma, mnogobrojne singlove, pesme za filmove, oprobala se u različitim muzičkim žanrovima, od rege muzike, preko kantrija do elektronske muzike, takođe sarađivala je sa mnogobrojnim umetnicima i nastupala na raznim humanitarnim koncertima. Poslednja dva albuma How About I Be Me (And You Be You)?(2012) i I’m Not Bossy, I’m the Boss (2014) kritika je prilično dobro prihvatila.
Trenutno Sinead O’Connor prolazi kroz težak period u životu i nedavno je objavila suicidalnu poruku na svojoj fejsbuk strani, nakon čega je njen nalog ugašen. Ponovo se oglasila 4.decembra, obaveštavajući obožavatelje da je dobro i da je dobila neophodnu medicinsku pomoć. Jedna od njenih poslednjih objava zrači optimizmom i novom nadom: “Uzdići ću se i vratiću se; feniks iz plamena… naučila sam.” Da li će se taj optimizam održati ili sledi još uspona i padova tek treba da vidimo. A jedno pitanje nekako se iznova nameće samo od sebe – postoji li velike umetnost bez velike boli?
Danka Džida
